Epistle To J. Lapraik, An Old Scottish B (第1/3页)

    epistle to j. lapraik, an old scottish bard

    april 1, 1785

    while briers an' woodbines budding green,

    an' paitricks scrai loud at e'en,

    an' m poussie whiddin seen,

    inspire my muse,

    this freedom, in an unknown frien',

    i pray excuse.

    on fasten—e'en we had a ro,

    to ca' the crad weave our sto;

    and there was muckle fun and jokin,

    ye need na doubt;

    at length we had a hearty yokin

    at sang about.

    there was ae sang, amang the rest,

    aboon them a' it pleas'd me best,

    that some kind husband had addrest

    to some sweet wife;

    it thirl'd the heart-strings thro' the breast,

    a' to the life.

    i've scarce heard ought describ'd sae weel,

    what gen'rous, manly bosoms feel;

    thought i “ this be pope, or steele,

    or beattie's wark?”

    they tauld me 'twas an odd kind chiel

    about muirkirk.

    it pat me fidgin-fain to hear't,

    an' sae about him there i speir't;

    then a' that kent him round declar'd

    he had ingine;

    that nane excell'd it, few ear't,

    it was sae fine:

    that, set him to a pint of ale,

    aher douerry tale,

    or rhymes an' sangs he'd made himsel,

    or witty catches—

    'tween inverness adale,

    he had few matches.

    then up i gat, an' swoor an aith,

    tho' i should pawn my pleugh an' graith,

    or die a cadger pownie's death,

    at some dyke-back,

    a pint an' gill i'd gie them baith,

    to hear your crack.

    but, first an' foremost, i s