Death and Doctor Hornbook (第1/4页)

    death and doctor hornbook

    a true story

    some books are lies frae end to end,

    and some great lies were never penn'd:

    ev'n mihey hae been kenn'd,

    in holy rapture,

    a rousing whid at times to vend,

    and nail't wi' scripture.

    but this that i am gaun to tell,

    which lately on a night befell,

    is just as true's the deil's in hell

    or dublin city:

    that e'er he nearer es oursel'

    's a muckle pity.

    the cla yill had made me ty,

    i was na fou, but just had plenty;

    i stacher'd whiles, but yet too tent aye

    to free the ditches;

    an' hillocks, stanes, an' bushes, kenn'd eye

    frae ghaists an' witches.

    the rising moon began to glowre

    the distant ock hills out-owre:

    to t her horns, wi' a my pow'r,

    i set mysel';

    but whether she had three or four,

    i cou'd na tell.

    i was e round about the hill,

    an' todlin down on willie's mill,

    setting my staff wi' a' my skill,

    to keep me sicker;

    tho' leeward whiles, against my will,

    i took a bicker.

    i there wi' something did father,

    that pat me in an eerie swither;

    an' awfu' scythe, out-owre ae shouther,

    clear-dangling, hang;

    a three-tae'd leister oher

    lay, large an' lang.

    its stature seem'd lang scotch ells twa,

    the queerest shape that e'er i saw,

    for fient a wame it had ava;

    and then its shanks,

    they were as thin, as sharp an' sma'

    as cheeks o' branks.

    “guid-een,” quo' i; “friend! hae ye been mawin,

    when ither folk are busy sawin!”

    i seem'd to make a kind o' stan'