Death and Doctor Hornbook (第2/4页)

   but hing spak;

    at length, says i, “friend! whare ye gaun?

    will ye go back?”

    it spak right howe,—“my name is death,

    but be na fley'd.”—h i, “guid faith,

    ye're maybe e to stap my breath;

    but tent me, billie;

    i red ye weel, tak care o' skaith

    see, there's a gully!”

    “gudeman,” quo' he, “put up your whittle,

    i'm no desigo try its mettle;

    but if i did, i wad be kittle

    to be mislear'd;

    i wad na mind it, no that spittle

    out-owre my beard.”

    “weel, weel!” says i, “a bargai;

    e, gie's your hand, an' sae we're gree't;

    we'll ease our shanks an tak a seat—

    e, gie's your news;

    this while ye hae been mony a gate,

    at mony a house.”

    “ay, ay!” quo' he, an' shook his head,

    “it's e'en a lang, lang time indeed

    sin' i began to nick the thread,

    an' choke the breath:

    folk maun do something for their bread,

    an' sae mauh.

    “sax thousand years are near-hand fled

    sin' i was to the butg bred,

    an' mony a scheme in vain's been laid,

    to stap or scar me;

    till ane hornbook's ta'en up the trade,

    and faith! he'll waur me.

    “ye ken hornbook i' the cla,

    deil mak his king's-hood in spleu!

    he's grown sae weel acquaint wi' bu

    and ither chaps,

    the weans haud out their fingers laughin,

    an' pouk my hips.

    “see, here's a scythe, an' there's dart,

    they hae pierc'd mony a galla;

    but doctor hornbook, wi' his art

    an' cursed skill,

    has made them baith no worth a f-t,

    damn'd haet they'll kill!

    “'twas but yestreen, nae farther gane,