The Brigs Of Ayr (第4/6页)

ing coil,

    or stately lugar's mossy fountains boil;

    or where the greenock winds his moorland course.

    or haunted garpal draws his feeble source,

    aroused by blustering winds an' spotting thowes,

    in mony a torrent down the snaw-broo rowes;

    while crashing ice, borne on the rolling spate,

    sweeps dams, an' mills, an' brigs, a' to the gate;

    and from glenbuck, down to the ratton-key,

    auld ayr is just ohen'd, tumbling sea—

    then down ye'll hurl, (deil nor ye never rise!)

    and dash the gumlie jaups up to the p skies!

    a lesson sadly teag, to your cost,

    that architecture's  is lost!”

    new brig

    “fine architecture, trowth, i needs must say't o't,

    the lord be thankit that we've tint the gate o't!

    gaunt, ghastly, ghaist-alluring edifices,

    hanging with threat'ning jut, like precipices;

    o'er-arg, mouldy, gloom-inspiring coves,

    supp roofs, fantastic, stony groves;

    windows and doors in nameless sculptures drest

    with order, symmetry, or taste u;

    forms like some bedlam statuary's dream,

    the craz'd creations of misguided whim;

    forms might be worshipp'd on the bended knee,

    and still the sed dread and be free;

    their likeness is not found oh, in air, or sea!

    mansions that would disgrace the building taste

    of any masoile, bird or beast:

    fit only for a doited monkish race,

    or frosty maids forsworn the dear embrace,

    or cuifs of later times, wha held the notion,

    that sullen gloom was sterling, true devotion:

    fahat uid brugh denies prote,

    and soon may they expire, u wi' resurre!”

    auld brig

    “o ye, my dear-remember'd, a yealings,

    were ye but here to share my wounded feelings!

    ye worthy proveses, an' mony a bailie,

    wha ihs hteousness did toil aye;

    ye dainty deas, and ye douce veners,

    to whom our